Zaniedbania kliniczne i prawa człowieka
Zaniedbanie medyczne, w najszerszej formie, ma miejsce, gdy pracownik medyczny lub instytucja medyczna narusza prawny obowiązek opieki, jaki są winni indywidualnemu pacjentowi lub pacjentom. Jest to każdy przypadek niespełniającej norm opieki świadczonej pacjentowi przez pracownika medycznego, który powoduje obrażenia lub pogorszenie istniejącego stanu.
Niezależnie od skali roszczenia, aby zakwalifikować je jako zaniedbanie medyczne, należy udowodnić, że pracownik medyczny nie dopełnił obowiązku opieki, co doprowadziło do obrażeń lub choroby.
Jako doświadczony specjalista ds. zaniedbań medycznych i praw człowieka, część mojej pracy obejmuje obsługę nowych klientów. Wiele osób, z którymi rozmawiałem, twierdziło, że ich doświadczenia w różnych szpitalach w Irlandii naruszyły ich prawa człowieka.
Wiele obszarów prawa medycznego można powiązać z prawami człowieka, na przykład art. 8 Ustawy o prawach człowieka, który dotyczy prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Obejmują one prawo jednostki do leczenia ratującego życie w zestawieniu z obowiązkiem państwa do proporcjonalnej alokacji zasobów; lub prawo jednostki do ochrony jej danych osobowych w zakresie ujawniania jej dokumentacji medycznej.
Artykuł 2 ustawy o prawach człowieka
Jednakże, szczególnie w przypadku zaniedbań medycznych, jednym z najbardziej oczywistych zastosowań praw człowieka jest art. 2 Ustawy o prawach człowieka, który dotyczy prawa jednostki do życia. Chociaż większość spraw prowadzonych przez nasz zespół koncentruje się wyłącznie na roszczeniach cywilnych związanych z zaniedbaniami medycznymi, z powodzeniem zajmowaliśmy się również wieloma sprawami, w których naruszono prawo pacjenta do życia.
Artykuł 2 Ustawy o prawach człowieka stanowi, że "prawo każdego człowieka do życia podlega ochronie prawnej". Obejmuje to pozytywny obowiązek państwa do podjęcia odpowiednich kroków w celu ochrony życia. Fundusze zdrowia i szpitale są organami kontrolowanymi przez państwo i jako takie mają obowiązek chronić prawo jednostki do życia.
Lopes de Sousa Fernandes przeciwko Portugalii
Niedawna sprawa przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, Lopes de Sousa Fernandes przeciwko Portugalii, sugeruje, że zwykłe zaniedbanie, które nie ma charakteru przyczynowego, może stanowić naruszenie art. 2 EKPC. W tym przypadku dysfunkcjonalna komunikacja między oddziałami ratunkowymi i laryngologicznymi w odniesieniu do diagnozy zapalenia opon mózgowych była postrzegana jako potencjalnie systemowa porażka i naruszenie art. 2 przez pana De Sousę.
Po tym, jak pan De Sousa przeszedł operację usunięcia polipów nosa, rozwinęło się u niego bakteryjne zapalenie opon mózgowych, które wykryto dopiero dwa dni po wypisaniu go ze szpitala. Trzy miesiące po operacji i po kilku ponownych przyjęciach do szpitala, cierpiąc na ostry ból brzucha i biegunkę, niestety zmarł.
W odniesieniu do opieki zdrowotnej, sprawa ta wykazała, że w celu ustalenia naruszenia obowiązku ochrony życia, o którym mowa w art. 2, może nie być konieczne udowodnienie czegoś więcej niż tylko niespełnienia przez szpital standardu opieki nad pacjentem wymaganego przez powszechny obowiązek opieki.
Wielka komnata
Sprawa De Sousa została następnie przekazana do Wielkiej Izby w celu rozstrzygnięcia sporu między "zwykłym" zaniedbaniem medycznym a "odmową dostępu do ratującego życie leczenia w nagłych wypadkach". Wielka Izba stwierdziła jednak jedynie naruszenie proceduralnego aspektu art. 2 ze względu na długość postępowania dyscyplinarnego, karnego i cywilnego, ale nie stwierdziła naruszenia materialnego aspektu art. 2.
Konsolidując orzecznictwo dotyczące "odmowy dostępu do ratującego życie leczenia w nagłych wypadkach", Wielka Izba potwierdziła jednocześnie bardzo restrykcyjny charakter swojej merytorycznej oceny w sprawach dotyczących "zwykłych" zaniedbań medycznych. W rezultacie w takich sprawach środek ciężkości analizy Trybunału pozostaje związany z aspektem proceduralnym.
Podejście proceduralne do tego, co zasadniczo dotyczy materialnego prawa człowieka, jakim jest prawo do życia, jest problematyczne w przypadku braku odpowiednich wytycznych co do zakresu obowiązków materialnych. Bez takich wskazówek Trybunał daje państwom swobodę w wydrążaniu istoty prawa pod płaszczykiem pewnego stopnia sprawiedliwości proceduralnej. Podczas gdy wyrok Izby prawdopodobnie poszedł zbyt daleko w rozszerzaniu materialnych obowiązków państwa w przypadkach "zwykłego" zaniedbania medycznego, można się zastanawiać, czy wyrok Wielkiej Izby nie poszedł zbyt daleko w odwróceniu ewolucji w kierunku bardziej materialnej ochrony. W każdym razie godne ubolewania jest to, że Wielka Izba nie skorzystała z okazji, aby zapewnić więcej wskazówek dotyczących istoty prawa do życia w przypadkach "zwykłego" zaniedbania medycznego.
Niestety, przypadki zaniedbań klinicznych często dotyczą bezbronnych członków naszego społeczeństwa. Oprócz powyższego wyroku, proponowane wprowadzenie kosztów stałych w roszczeniach z tytułu zaniedbań klinicznych może wpłynąć na naszą zdolność do argumentowania w sprawach o naruszenie art. 2 przez szpitale, w przypadku roszczeń śmiertelnych, w których może dojść do dochodzenia i istnieje roszczenie dotyczące praw człowieka, reprezentacja prawna może być zagrożona. W takich okolicznościach rodziny i przyjaciele zmarłego mogą zostać pozbawieni bardzo potrzebnego wsparcia, a także pomocy w zmianie systemów, na czym przede wszystkim zależy rodzinom.
Być może w tym przypadku pojawi się możliwość dochodzenia roszczeń na podstawie ustawy o prawach człowieka w związku z potencjalną nierównością broni między powodem a pozwanym szpitalem o większej sile nabywczej.
Jeśli uważasz, że mogłeś zostać dotknięty zaniedbaniem klinicznym , skontaktuj się z P.A. Duffy & Co Solicitors z biurami w Dungannon lub Belfaście lub wypełnij poniższy formularz.