Wyjaśnienie polityki internowania i roszczeń z tytułu bezprawnego zatrzymania
Polityka internowania została wprowadzona w Irlandii Północnej w sierpniu 1971 roku w ramach operacji Demetrius. Ta niesławna polityka była kontynuowana do grudnia 1975 roku i w tym okresie aresztowano i przetrzymywano bez procesu około 1900 osób.
Niedawny wyrok Sądu Najwyższego w sprawie R przeciwko Adams ponownie rzucił światło na tę kwestię i doprowadził do otwarcia wrót powodzi, ponieważ byli internowani wnoszą obecnie roszczenia o odszkodowanie przeciwko Sekretarzowi Stanu. Celem niniejszego artykułu jest wyjaśnienie ram prawnych internowania i podstaw, na których obecnie wysuwane są roszczenia.
Tymczasowe nakazy opieki
Zgodnie z art. 4 rozporządzenia o zatrzymywaniu terrorystów (NI) z 1972 r. Sekretarz Stanu miał prawo wydać tymczasowy nakaz zatrzymania, jeśli uznano, że dana osoba jest zaangażowana w terroryzm.
Na mocy Tymczasowego Nakazu Aresztowania dana osoba może zostać aresztowana i przetrzymywana w areszcie bez procesu. Komendant policji może następnie skierować sprawę do komisarza, który ma prawo wydać nakaz zatrzymania, jeśli jest przekonany, że dana osoba jest zamieszana w terroryzm.
Zgodnie z przepisami Sekretarz Stanu miał rozpatrywać każdy nakaz tymczasowego aresztowania indywidualnie. Niezastosowanie się do tego wymogu mogło unieważnić nakaz tymczasowego aresztowania i sprawić, że zatrzymanie i wyroki skazujące internowanych stałyby się niezgodne z prawem. Na tej podstawie wniesiono apelację do Sądu Najwyższego w sprawie R przeciwko Adamsowi.
R przeciwko Adamsowi - Otwarcie bramy powodziowej
Niedawny wyrok Sądu Najwyższego dostarczył wyczerpujących wyjaśnień na temat legalności nakazów tymczasowego aresztowania. Były przewodniczący Sinn Fein Gerry Adams wygrał swoją apelację i uznano, że jego zatrzymanie i skazanie były niezgodne z prawem.
Kluczową kwestią w sprawie R przeciwko Adamsowi było to, czy wydanie zarządzenia o tymczasowym aresztowaniu wymagało specjalnego rozpatrzenia przez Sekretarza Stanu, czy też zasada "Carltona" miała zastosowanie do delegowania tej funkcji Ministrowi Stanu.
Trybunał orzekł, że obowiązek rozpatrzenia każdego zarządzenia o tymczasowym aresztowaniu nie może być delegowany i powinien być wykonany osobiście przez Sekretarza Stanu. W swoim orzeczeniu Lord Kerr stwierdził, że "uprawnienie do zatrzymania bez procesu i potencjalnie na czas nieokreślony było doniosłe i zapewniło wgląd w intencję parlamentu, że kluczowa decyzja powinna zostać podjęta osobiście przez Sekretarza Stanu".
Środki prawne dla byłych internowanych
W związku z wyrokiem w sprawie R przeciwko Adams, zostaliśmy poinstruowani przez byłych internowanych i wysłaliśmy pisma z roszczeniami do Crown Solicitors Office, którzy są przedstawicielami prawnymi Sekretarza Stanu. Jeśli były internowany zmarł, jego najbliższy krewny może wnieść roszczenie w jego imieniu.
Pierwszym niezbędnym krokiem jest uzyskanie wszystkich istotnych dokumentów i informacji dotyczących internowania każdego z naszych klientów, w tym kopii wszystkich porad prawnych przekazanych Sekretarzowi Stanu. Ma to na celu zbadanie, czy w odniesieniu do każdego z internowanych naszych klientów zastosowano prawidłowe procedury.
Jeśli dokumenty wykażą, że nakaz tymczasowego aresztowania byłego internowanego nie został osobiście rozpatrzony przez Sekretarza Stanu, wówczas prawdopodobne jest, że jego zatrzymanie i wyroki skazujące zostaną uznane za niezgodne z prawem i możliwe będzie uzyskanie odszkodowania, które uwzględni ból i cierpienie spowodowane przez wnioskodawców, a także nieuzasadnione pozbawienie ich wolności z naruszeniem art. 5 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Deklarowanym celem internowania było zwalczanie terroryzmu i tłumienie przemocy politycznej. W praktyce był to wątpliwy prawnie mechanizm aresztowania i przetrzymywania osób z minimalnymi lub żadnymi dowodami lub powiązaniami z terroryzmem. Wyrok Sądu Najwyższego w sprawie R przeciwko Adams jest pozytywnym wydarzeniem i spodziewamy się, że doprowadzi do podobnego zadośćuczynienia dla ofiar internowania i członków ich rodzin.